OKURA MERHABA... (NECLA COŞKUN YAZIYOR)

OKURA MERHABA

Oynamayı bilmeyen gelin yerim dar dermiş.

Ben de köşem dar demeyi düşünmedim değil hani.

Bu kadar korkak olduğunu birine söyleseniz kavga çıkabilir. Ben de “korkak değilim canım” derken buldum kendimi ve sözcüklerin uçuştuğunu hissettim.

Düşünmekten, hissetmekten, kendimi sözcüklere dökmekten vazgeçebilecek miydim?

Birileri bana bakıyor mu acaba diye endişelenmeden dolmuşta bir kağıda ya da acemice - bir liseliye göre – telefonuma notlar almayı bırakacak mıydım?

Tabiki hayır.

Ben sözcüklerle hayal eden, resim yapan, yaşayan biriyim.

Kiminin sözü arkadaşına, kimininki parasına geçer ya benim de sözüm hep, kalemime geçti bunca zaman.

Bu bana cesaret verdi. Sözüm kalemime geçer deyip dünyayı nasıl gördüğümü, ne hissettiğimi paylaşmak istedim.

Paylaştıkça çoğalıyor insan. Eksiğini söylüyor biri çıkıp. Vay be diyorsun.

Hatamı düzeltecek, daha dik daha sağlam durmamı sağlayacak, arkamı kollayacak birileri var.

Düşündükçe, yaşamı, tüm ruhumla seziyorum. Yazdıkça daha çok duyumsuyorum hayatı. Paylaştığım duygular, yanlışlarımın

birikip çevreme duvar örmelerini engelliyor adeta.

Benim sahiplendiğim sözcükler bir süre sonra beni sahipleniyor, kol oluyor kanat oluyor.

Yazdıkça düşüncelerim özgürleşiyor. Yaşamın biraz daha içinde buluyorum kendimi. Hayata kattığım ya da hayatın bana

kattığı artıların eksilerin çetelesini tutuyorum. Sözcükler, yaşamı artıya dönüştüren yolun, kilometre taşları oluveriyor birden.

Sözcüklerin açtığı yolda yaşamın çetelesini birlikte tutmak dileğimle merhaba.

Necla Coşkun