YASTAYIZ... (NECLA COŞKUN)

YASTAYIZ

Kimisi ekmeğini masa başında kazanır, kimisi harman yerinde, kimisi toprak altında yangın yerinde.

Ekmek, karşılığı emekse o zaman nimettir insana, o zaman helaldir.

Emek kıymeti bilmek de insanın şanından şerefindendir.

Bugün yastayız söylenecek çok şey var ama dil suskun. Ağlasak, saç yolup dövünsek, siyahlara bürünsek neye yarar insan kıymeti bilinmedikten sonra.

Modern çağın tüm teknolojisini, iş güvenliğini hizmetinize sunuyoruz korkunuz olmasın denilemedi insanımıza. İşçileri o şartlara mahkûm edip bu işin ucunda ölmek var göze alıyorsan demek, evde ekmek bekleyen çocukların yüzüne bakmaktan kolaydır çünkü ama ekmek için ölümü göze alanların hakkını ödemek zordur.

Yürek ölümü anlıyor, nefes tükenince diyor

Ama akıl ah akıl bir türlü anlamıyor ihmali

Dört bir yandan tabutlar toplanıyor  

Analar kapanmayan yaralar içinde kalıyor

Çocuklar ah çocuklar anlamıyor kepçelerin açtığı bu çukurları

Hayatta kalan çizmesinin kirini düşünüyor tertemiz insanlığıyla ve o vakit içinde insanlık kalanlar isyana duruyor neden bu tertemiz yürekler kendini sedyeden daha değersiz hissediyor diye. Bunca yaşamışlığında onu hep horlayanlara bu hakkı kim vermiş kim bir dur dememiş o insanlıksızlara.

Artık bugün akılların başa geleceği gündür. Bazı şeylerin bedeli ağırdır. Onlar ekmeklerinin bedelini hayatlarıyla ödediler. Onların hayatlarının bedeli nasıl ödenecek?

Kömür tozu her bir yanımıza serpildi de ateş aldık. Avuçlarımızı duaya açtık. Yaslar içinde kaldık.