YAZIYOR YAZIYOR! ÖLMEMİŞ! (NECLA COŞKUN)

YAZIYOR YAZIYOR! ÖLMEMİŞ!

Her zaman sevdiklerimizle bir arada olamıyoruz ne yazık ki. Araya yollar yıllar giriyor. Sevdiğimiz değer verdiğimiz bir yakınımızın ölüm haberini aldığımızda ise buna inanmak çok güç oluyor. Son zamanlarına tanıklık edememiş yanında olamamışsak o hep bizim onu hatırladığımız şekliyle kalıyor hafızalarımızda. An geliyor onun hâlâ yaşadığı duygusuna kapılıyoruz.

Geçtiğimiz günlerde böyle bir duyguyla yüzleştim. Ağladım, üzüldüm, yakındım, çaresiz hissettim. Daha kötüsü bu haberi çok defa duyduğumu ama kabullenememiş olduğumu bilerek. Çok söylemişlerdi oysaki “İNSANLIK” öldü diye.

Görmüş geçirmiş deneyim kazanmışlar söylemişti : “Zaman çok değişti, insanlık öldü.”Gencecik, yaşama yeni atılmaya çalışanlardan duymuştum: “İnsanlık ölmüş arkadaş, bir yardım eli uzatanımız yok!”

Sağımdan solumdan geçip gitmişler demek ki, şanslıymışım. Yaşıyormuş benim için, ta ki bir telefonda genç bir annenin sesini duyana kadar. Onca insana rağmen, o bu sözcükleri hiç kullanmamıştı; fakat bu kez ben söylemiştim bunu insanlık ölmüş be! Hissettiğim çaresizlik tarifsizdi.

İnsanız, her insanın zor zamanı, iyi günü kötü günü mutlaka olur, ama kötü gün dostları da olur. Ben de bu genç annenin derdine ortak olunca hemen aradım eşi dostu. Meğer insanları iyi günde aramakla kötü günde aramak arasındaki fark bir uçurummuş. Başkasının derdiyle dertlenen yokmuş.

Bizim gibi toplumlarda, bazı kesimler için ihtiyaç olan şeyler, bir başkasının ömründe edinemeyeceği lüks olabiliyor. Refah seviyesi iyi durumda olan insanların bunu aklından çıkarmaması gerekir diye düşünüyorum. Zor durumda birine verilen küçücük bir destek onun için çok şeyi değiştirebilir.

Gelir dağılımındaki dengesizlikten dem vurmaktan, herkesin yaşam kalitesinin yüksek olduğu, kimsenin kimseye muhtaç olmadı bir ülke hayallerini dillendirmekten geçtim; ama artık olanın olmayana biraz olsun destek olması gerektiğine, yardımlaşmanın önemine inanmaktan bile uzak bir topluma dönüşüyoruz. Dost alışverişte görsün diye atıp tutanlar çok da iş ciddiye binince mazeretlerin ardı arkası kesilmiyor. Söz konusu maddi yardımsa hele para istediğinizden borç verip ayrılıyorsunuz.

Bunca söze rağmen umut her zaman vardır elbette. Şu yakınmalarımdan da anlaşılacağı üzere bu defa kabullenip ölen insanlığın yasını tutarken biri elini uzattı. Biliyordum biliyordum diye bağırmak istedim o an. Bu yaşadığına inanmakla bile yaşatılabilecek bir şey. Birisi inandı düşündü bir başkası gerçekleştirdi. O umut gerçek oldu. Bir annenin yüzü güldü.

O nedenle yazıyorum insanlık yaşıyormuş!

Bu yazı başladığı gibi de bitebilirdi ama  insanlık yaşıyor ile bitti teşekkürler Op.Dr. Ahmet Giray Varol!