SUSMAYA GÖNÜL RAZI DEĞİL

İnternet parmaklarınızın ucundayken dünyayı çok küçük hissettiğiniz oluyor mu? Ben bu hisse sık sık kapılırdım. Bir sabah Silivri sahilinde Suriyelilere rastladığımda da aynı hisse kapılmıştım. Ancak şu günlerde dünyayı çok büyük kendimi de küçücük hissediyorum. Birileri dünyayı parmağının ucunda oynatıyor. Merkez kaç kuvvetiyle savrulup parçalanıyor adeta coğrafyalar. Küçücük hissediyorum kendimi çünkü biz ne kadar barış, kardeşlik, insan hakları, vatan, bayrak diye çığlık atsak da sesimizi duyan olmuyor. Dahası şu koskoca dünyada düşündüklerimizin ve söylediklerimizin hiçbir anlamı, karşılığı kalmıyor. İnternet parmaklarımızın ucundayken küçücük oluveren dünya çaresizliğimiz karşısında devasa duruyor. Biz ne yaparsak yapalım ne söylersek söyleyelim birileri yoksullaşıp birileri kan döküp birileri şehit oluyor ve sözler anlamsız kalıyor. Eyleme geçirilen tek şey sevgisizlik olmaya devam ediyor. “Söylesem tesiri yok, sussam gönül razı değil.” der Fuzuli. O durumdayız işte. Bu ortam geniş kitlelerde çaresizlik hissine ve güvensizliğe neden oluyor diye düşünüyorum. Neyin altından hangi çapanoğlu çıkacağını da bilemez olduk. Her türlü tehlikeye açık hale gelmemize sebep olacak tutumlar yerine, birlikten beraberlikten başka çare olmadığını fark etmeli ettirmeliyiz. Vatana karşı güdülen her türlü kötü niyet, verilen her türlü zarar kendi evlatlarımıza yapılmaktadır. Bazı toprakların kaderi zor yazılmış bu toprakların çocuğu olmak çok zor. Unutulmaması gereken ise nerede doğduğumuz, nerede yaşadığımız değil ne kadar insan olabildiğimiz. Bu da öğrenilebilir, öğretilebilir bir şey. Çocuklarımıza hangi tutum, davranış, bilgi, beceri mirası bırakıyoruz dönüp ona bakmak lazım. Çocuk büyütmeyi değiştirmeden kader de değişmez, insana yakışır nitelikler de kazanılmaz. Sözün özü insanca davranmak bedenin ve aklın en büyük zekâtıdır. İnsanoğlu aklını ve vicdanını insanlığın hizmetine sunmuyorsa ona hakkıyla yaşamak denilebilir mi?